به نام همیشه همراه! هیچکس تنها نیست
ما انسانها موجودات اجتماعی هستیم. دوست داریم همه با هم باشیم. تنهایی بدترین وضعیه که یک انسان توی زندگیش میتونه داشته باشه. دوست داریم همیشه یکی تکیه گاه ما باشه و ما هم با افتخار تکیه گاه دیگران. همیشه دوست داریم یکی بهمون عشق بورزه و ما هم عاشق او باشیم. حسیه که در همه ما وجود داره. برای پاسخ به این غریزه ای که خدا توی دل ما گذاشته راههای زیادی وجود داره. بعضی از راهها خوب و بعضی بد. بعض هامون راههای خوب و بعضی ها، راههای بد رو انتخاب می کنیم. بعضی ازدواج می کنند. بعضی ها دوستهای خوبی دارند. بعضی ها به کارشون دل بسته‌اند. بعضی به وسایلی که دارند موبایل، لب تاپ، اینترت... روز و شب سرگرم هستند. هر کی یک طوری از تنهایی در میآد. اما درد اون زمانیه که آدمهایی که دوستشون داری یا وسایلی که دلبستشون هستی از تو جدا بشن و تو رو تنها بگذارند. از همه سخت تر زمانیه که با یکی سالها زندگی کردی ولی خیلی راحت تنهات بگذاره و بره، آره آدمها بعضی مواقع تنها میشن. خیلی تنها. این تنهایی اونقدر سخته که نمیتونی تحملش کنی.
خدایا چه کنم؟ در تنهایی‌هات روز و شب فکر و خیال می کنی، کاشکی همین‌ها بود، بقیه مشکلات، داد و فریاد دیگران، بدبختیهای توی کوچه و بازار... دیگه کلافت کرده، میری سراغ چیزهایی که از تنهایی‌هات بیرون بیاره. بعضی ها عشق شکست خوردشون اونقدر سنگینه که هر طور شده باید راحت بشن. خدایا با چی خودم رو آروم کنم؟ خدایا از تنهایی مردم! اینجا خیلی مهمه سراغ چی بریم. بعضی خودشون رو دود می کنند میرن هوا! خودشون رو می‌سپارند به سیگار و مواد و... آخه بیچاره حق داره خودش رو آروم کنه. اونهایی که عشقشون زنشون بوده میرن سراغ فیلمها و دخترای کوچه‌بازار، اگر هم نتونند توی یک اتاق صبح تا شب خودش رو آروم می کنند، بعضی ها می زنند به در بی خیالی و آدمهای بی تفاوت میشن، دیگه هیچی براشون رنگی نداره جز سیاهی! بعض ها هم خودکشی.
هر کدوم از ما یکی از این راهها یا شبیه این رو رفتیم یا داریم می ریم. اما کاشکی برای یک بار هم شده یک همراه و مونس و معشوق مهمتری رو انتخاب می کردیم. کاشکی بجای این همه راه بن بست، دو کلمه صحبت عاشقانه با خدا می داشتیم. مثل آدمهای بیچاره و از همه جا رونده خودمون رو بندازیم روی زمین ازش بخواهیم کمکمون کنه!
من هم طعم تلخ تنهایی رو خیلی چشیدم؛ اما کاشکی می دونستیم خدا بهترین همدم تنهایی‌هامونه. یک امام عاشق میگه:
خدایا! ای همدم آزردگان بی خان‌و‌مان، ای غم زدای اندوهگین‌های دل شکسته، ای فریادرس درمانده‌های تنها!
آدمِ تنها حرفهاش رو به هرکسی نمیزنه، چون هر کسی هم به اون بها نمیده، همه ازش فراری اند، اما کاشکی میدونستیم یک نفر توی دنیا خیلی ما رو دوست داره، چی میشه این همه راه رو انتخاب کردیم برای یک بار هم شده، در تنهایی‌هامون با دو رکعت نماز اینقدر با خدا عاشقانه حرف بزنیم تا همه عقده هامون خالی بشه.
کاشکی یه روزی مفاتیح رو بر می داشتیم یک جای خلوت حرف دلمون رو می گفتیم. برای کسانی مثل من که همیشه از خدا فراری بودم یک بار امتحان می‌ارزه. مفاتیح رو که برمیداری یک دعای قشنگی حرف دل همه آدمهای تنها رو گفته، گفته:
خدایا چطور نگاه زیبات بعد از مرگم ناامید بشم، درحالیکه توی دنیا جز زیبایی از تو چیزی ندیدم. خدایا میدونم اونقدر مهربونی که من رو میبخشی. اما خدا جون اگه گناه هام بخشیده نشدن باز هم دوست دارم. حتی اگه من رو بندازی تو جهنم همونجا با صدای بلند داد می زنم: خدا جون دوست دارم. خدایا به من دلی بده که عاشق تو بشم.
خدایا هر کی به تو پناه آورد، دیگه ناامید نمیشه، دیگه دل شکسته نمیشه، خودش رو آزاد می بینه.
خدایا اعتراف میکنم بهت بد کردم، گناه کردم، اما روی خودت رو از من بر نگردونی. نکنه من رو نبخشی!
خدایا من رو طوری قرار بده که وقتی صِدام می‌زنی، جوابت رو بدم، وقتی بِهم نگاه می کنی برات بمیرم.
خدایا همه اینها رو با تمام امید بهت گفتم، خدایا میخوام بیام پیش تو، توی مهربون، تویی که ناامیدم نمیکنی و زیباترین بزرگواری ها رو در حقم داری.
بخشی از دعاهای ترجمه شده:
(یَا أُنْسَ کُلِّ مُسْتَوْحِشٍ غَرِیبٍ، وَ یَا فَرَجَ کُلِّ مَکْرُوبٍ کَئِیبٍ، وَ یَا غَوْثَ کُلِّ مَخْذُولٍ فَرِیدٍ، وَ یَا عَضُدَ کُلِّ مُحْتَاجٍ طَرِید، صحیفه سجادیه، دعای16)
(إِلَهِی کَیْفَ آیَسُ مِنْ حُسْنِ نَظَرِکَ لِی بَعْدَ مَمَاتِی وَ أَنْتَ لَمْ تُوَلِّنِی إِلَّا الْجَمِیلَ فِی حَیَاتِی
وَ إِنْ [إذا] أَدْخَلْتَنِی النَّارَ أَعْلَمْتُ أَهْلَهَا أَنِّی أُحِبُّک
إِلَهِی هَبْ لِی قَلْباً یُدْنِیهِ مِنْکَ شَوْقُه
إِلَهِی إِنَّ مَنْ تَعَرَّفَ بِکَ غَیْرُ مَجْهُولٍ وَ مَنْ لَاذَ بِکَ غَیْرُ مَخْذُولٍ وَ مَنْ أَقْبَلْتَ عَلَیْهِ
إقبال الأعمال (ط - القدیمة)، ج2، ص: 687
غَیْرُ مملوک [مَمْلُولٍ]
إِلَهِی أَنَا عَبْدُکَ الضَّعِیفُ الْمُذْنِبُ وَ مَمْلُوکُکَ الْمُنِیبُ فَلَا تَجْعَلْنِی مِمَّنْ صَرَفْتَ عَنْهُ وَجْهَکَ وَ حَجَبَهُ [حجبک] سَهْوُهُ عَنْ عَفْوِک
إِلَهِی وَ اجْعَلْنِی مِمَّنْ نَادَیْتَهُ فَأَجَابَکَ وَ لَاحَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلَالِکَ فَنَاجَیْتَهُ سِرّاً وَ عَمِلَ لَکَ جَهْراً إِلَهِی لَمْ أُسَلِّطُ عَلَى حُسْنِ ظَنِّی قُنُوطَ الْأَیَاسِ وَ لَا انْقَطَعَ رَجَائِی مِنْ جَمِیلِ کَرَمِک) مناجات شعبانیه، مفاتیح الجنان
