حوادث اخیر این روزها که بیشتر متوجه کشتار انسانها است، درسهای مهمی را به ما می دهد. یک روی سکه کشتارهای در سوریه، غزه، لبنان، عراق و... توحش انسانهایی را می رساند که پست تر از حیوان شده اند و حتی از مرز حیوانیت عبور کرده اند. اما یک روی دیگر سکه درسهایی است که این جریانات

تبلیغات چی های دشمن! تعبیری که رهبر انقلاب چند بار آن را درباره ماهیت برخی روزنامه های داخلی به کار بردند. تبلیغات چی هایی که از زمان صدر اسلام تاکنون در هر جامعه اسلامی ای وجود داشتند.

در تاریخ روشن است که مشرکان و دشمنان اسلام اگر تنها خودشان بودند و خودشان، به هیچ موفقیتی نمی رسیدند؛ اما این منافقین داخل جامعه اسلامی بود که با ایفای نقش بلندگویی و تبلیغات چی دشمن، آنها را برای رسیدن به اهدافشان کمک می کردند. و حتی انگیزه می دادند. با نگاهی به تاریخ نمونه های آن را در جنگ های صدر اسلام و بعد آن در جنگهای حضرت علی و... مشاهده می کنیم.

در بخش قبلی به روایاتی درباره آثار منفی تخریب پرداختیم. اما در این نوشته به مرز بین تبیین و تخریب می پردازیم. و به این سؤال پاسخ می دهیم که مرز بین تبیین و تخریب چیست؟ چه تفاوت‌هایی بین آن دو وجود دارد؟ چگونه تشخیص دهیم که ما در حال تبیین هستیم یا در حال تخریب؟

اصولا تبیین، برای روشنگری است ولی تخریب برای هوچیگری. اگر اثر انتقادات و گویندگی ها روشنگری بود، تبیین نام دارد و اگر اثرش هوچیگری بود، تخریب نام دارد. در واقع تبیین، غبارزدایی از مسئله می کند ولی تخریب، مسئله را غبارآلودتر می کند.