انسان در حال آسایش و راحتی که زندگی معمولی خود را سپری می‌کند دنبال خیلی از دانشته‌ها و علومی می‌رود که شاید بعضا مورد نیازش هم نباشد و فقط تفننی دنبال آن است و یا خیلی وقت‌ها مورد نیازش هم است ولی هنوز با آن به صورت کاربردی کار نکرده است. مثلا در حال خواندن علوم فرهنگی، علوم سیاسی، علوم روانشاسی، علوم اجتماعلی، تاریخ، علوم تجربی و... است.

اما مواقعی هم هست که انسان در حالت آسایش و حالت معمولی زندگی نیست. بلکه با یک سری مسائل جدید و شبهه‌ناک و جریان‌های تازه‌ای روبرو می‌شود که ممکن است خیلی از آن علومی که خوانده است به درد او نخورد. نمونه بارز این‌گونه مواقع، فتنه‌ها هستند. فتنه به علت آلودگی فضایی که در جامعه ایجاد می‌کند، حق و باطل را با هم مشتبه کرده و برای انسان (حتی عالم و متخصص) تشخیص آن بسیار سخت می‌شود. به طوری که دیگر آن علومی که یاد گرفته است به کارش نمی‌آیند. و تنها علم و کتابی که در این مواقع حساس کارآیی دارد یک کتاب است...
سؤال اصلی که در اینجا برای همه پیش می‌آید و گویی همه هم خواسته‌اند به آن جواب بدهند، این است که در این‌گونه جریان‌ها چه باید کرد؟ خوب هرکس برای این سؤال جواب‌هایی داده است؛ اما به نظر نگارنده بهترین راه عملی در این‌گونه مواقع « پناه بردن به قرآن » است. قرآن کریم به خاطر ویژگی‌ « نور » بودن بهترین راهنما و علم در فتنه‌هاست. چون نور هم روشن است و هم روشن‌گر و به خاطر اعتقادی که داریم « قرآن معجزه » است پس باید این کتاب در دست و دل هر کس باشد آن اثر اعجاز خود را بگذارد.
امام علی(ع) می فرمایند: در تاریکی‌های فتنه که مانند قطعه‌های ظلمانی شب است، به قرآن پناه ببرید. دوستان خوبم! خواندن قرآن، سؤال پرسیدن از قرآن، انس با قرآن و... باعث می‌شود تا انسان در فتنه‌ها مانند کوه استوار بماند.
باور کنیم!